عوامل خطر پارکینسون

 

عوامل خطر برای بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است:

 

سن. بزرگسالان جوان به ندرت به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند. این بیماری معمولا در میانسالی یا سالمندی شروع می شود و خطر آن با افزایش سن افزایش می یابد. معمولا افراد در سن 60 سالگی یا بالاتر به این بیماری مبتلا می شوند. وراثت اگر یکی از بستگان نزدیک فرد مبتلا به پارکینسون باشد، احتمال ابتلا به این بیماری افزایش می یابد. با این حال، اگر در خانواده خود اقوام زیادی با بیماری پارکینسون ندارید، خطر شما اندک است. مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون هستند. قرار گرفتن در معرض سموم. قرار گرفتن در معرض علف کش ها و آفت کش ها ممکن است کمی خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.

 

بیماری پارکینسون اغلب دارای مشکلاتی است که قابل درمان است، از جمله:

 

مشکلات فکری یک فرد ممکن است مشکلات شناختی (زوال عقل) و مشکلات فکری را تجربه کند. این موارد معمولا در مراحل بعدی بیماری پارکینسون رخ می دهد. این مشکلات شناختی خیلی به مواد مخدر پاسخ نمی دهند. افسردگی و تغییرات عاطفی. گاهی ممکن است فرد در مراحل اولیه افسردگی را تجربه کند. درمان افسردگی می تواند مقابله با سایر چالش های بیماری پارکینسون را آسان تر کند. او همچنین ممکن است تغییرات احساسی دیگری مانند ترس، اضطراب یا از دست دادن انگیزه را تجربه کند. پزشکان ممکن است داروهایی را برای درمان این علائم تجویز کنند. مشکل در بلع. با پیشرفت بیماری، بلع بیمار ممکن است مشکل شود. بزاق در اثر بلع آهسته در دهان جمع می شود و منجر به ترشح آب دهان می شود. مشکلات جویدن و خوردن. آخرین مرحله بیماری پارکینسون بر ماهیچه های دهان تاثیر می گذارد و جویدن را دشوار می کند. این موضوع می تواند منجر به خفگی و سوء تغذیه شود. اختلالات خواب. افراد مبتلا به پارکینسون اغلب مشکلات خواب دارند، از جمله بیدار شدن مکرر در طول شب، زود بیدار شدن یا به خواب رفتن در طول روز.

 

افراد همچنین ممکن است اختلال خواب حرکت سریع چشم را تجربه کنند که با انجام فعالیت های خواب مرتبط است. داروها ممکن است به مشکلات خواب کمک کنند.

 

مشکلات مثانه بیماری پارکینسون ممکن است باعث مشکلات مثانه، از جمله ناتوانی در کنترل ادرار یا مشکل در ادرار شود. یبوست. بسیاری از افراد مبتلا به پارکینسون یبوست را تجربه می کنند که عمدتاً به دلیل کاهش سرعت حرکت دستگاه گوارش است. بیمار همچنین ممکن است موارد زیر را تجربه کند:

 

تغییرات در فشار خون. ممکن است هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون (افت فشار خون ارتواستاتیک) احساس سرگیجه یا سبکی سر داشته باشد. اختلال بویایی. ممکن است در شناسایی بوها یا تمایز بین بوها مشکل داشته باشد. خستگی. بسیاری از افراد مبتلا به پارکینسون خیلی زود انرژی خود را از دست می دهند و احساس خستگی می کنند، به خصوص در اواخر روز. علت آن همیشه مشخص نیست. درد. برخی از افراد مبتلا به پارکینسون درد را در نواحی خاصی از بدن خود یا در سراسر بدن خود تجربه می کنند. اختلال عملکرد جنسی. برخی از افراد مبتلا به پارکینسون متوجه کاهش میل یا عملکرد جنسی خود می شوند. پیشگیری از بیماری پارکینسون

 

از آنجایی که علت پارکینسون ناشناخته است، راه های اثبات شده برای پیشگیری از این بیماری نیز یک راز باقی مانده است.

 

برخی تحقیقات نشان داده اند که ورزش منظم هوازی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.

 

برخی تحقیقات دیگر نشان داده اند که افرادی که نوشیدنی های کافئین دار (قهوه، چای و کولا) مصرف می کنند، نسبت به افرادی که آن را مصرف نمی کنند، کمتر به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا کافئین واقعاً از بیماری پارکینسون جلوگیری می کند یا به نوعی با آن مرتبط است. در حال حاضر، شواهد کافی برای توصیه به نوشیدن نوشیدنی های کافئین دار برای محافظت در برابر پارکینسون وجود ندارد. همچنین نوشیدن چای سبز با کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط است.

 

تشخیص بیماری پارکینسون

 

آزمایش خاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. یک پزشک آموزش دیده در زمینه بیماری های سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب) بیماری پارکینسون را بر اساس سابقه پزشکی شما، بررسی علائم و نشانه های شما و معاینه بالینی و عصبی تشخیص می دهد. پزشک شما ممکن است اسکن SPECT (توموگرافی کامپیوتری تک فوتونی) را پیشنهاد دهد که اسکن انتقال دهنده دوپامین (DAT) نیز نامیده می شود. اگرچه این می تواند به تایید تشخیص کمک کند، اما علائم و معاینه عصبی در نهایت تشخیص صحیح را تعیین می کند. اکثر مردم نیازی به اسکن DAT ندارند.

 

پزشک شما ممکن است آزمایش هایی مانند آزمایش خون را برای رد سایر تشخیص ها که ممکن است باعث علائم شما شوند تجویز کند.

 

روش های تصویربرداری مانند MRI، CT، سونوگرافی مغز و اسکن PET نیز ممکن است برای کمک به رد سایر اختلالات استفاده شود. روش های تصویربرداری به طور خاص برای تشخیص بیماری پارکینسون مفید نیستند.

 

علاوه بر معاینه، متخصص مغز و اعصاب ممکن است یک داروی بیماری پارکینسون مانند کاربیدوپا-لوودوپا به شما بدهد. برای اثربخشی دارو باید دوزهای کافی تجویز شود، زیرا دوزهای پایین برای یک یا دو روز قابل اعتماد نیستند. بهبود قابل توجه با این دارو اغلب تشخیص بیماری پارکینسون را تایید می کند.

 

گاهی اوقات تشخیص بیماری پارکینسون زمان می برد. پزشکان ممکن است جلسات منظمی را با متخصصان مغز و اعصاب آموزش دیده در زمینه اختلالات حرکتی توصیه کنند تا وضعیت و علائم شما را در طول زمان ارزیابی کنند و بیماری پارکینسون را تشخیص دهند.